Oranjeklant

Expats en Nederland, maar al te vaak een knipperlicht relatie. Zo kan vaderlandsliefde een geduchte knauw krijgen als de Thaise partner door het stof van Nederlandse visumprocedures moet. Hans Geleijnse en zijn Thaise familie werden bij hun laatste bezoek echter al op Schiphol ongewoon warm opgewacht door de paspoortcontroleur. Was het sein misschien op ‘Oranjeklant, hartelijk welkom in Nederland?’ gezet?

Schiphol, ongeveer een week voordat de Nederlandse democratie feestend het automatisme van op familienaam gebaseerde machtsoverdracht zal ondergaan. Mijn Thaise echtgenote en dochter staan oog in oog met de paspoortcontroleur, ik heb me voorzichtigheidshalve bij hen gevoegd.

De man, gezegend met een open vriendelijk gezicht, blikt even in de twee Thaise paspoorten. Na enig geroffel op het toetsenbord kijkt hij kort naar zijn beeldscherm. Plof doet het stempel, de paspoorten worden resoluut dichtgeklapt en met een ‘happy holidays’ aan mijn partner overhandigd.

Verbaasd over zoveel snelheid vraag ik aan de beambte: ik zie geen groene kaart, krijgen we die soms bij de vreemdelingenpolitie? Nogmaals een snelle controle van de gegevens in zijn scherm. ‘Nee hoor’, zegt hij, ‘ik zie dat u zich niet bij de vreemdelingenpolitie hoeft te melden dus ook geen groene kaart.’

Wij zijn verbijsterd over deze informatie, want vastgeniet in de twee Thaise paspoorten prijkt het witte velletje info van de Nederlandse ambassade. En daar staat toch duidelijk gedrukt dat de niet-EU-toerist zich binnen 72 uur na aankomst in Nederland bij de vreemdelingenpolitie moet registreren.

Nu heb ik van minder scrupuleuze lieden uit mijn beroepsleven geleerd dat je een goed verhaal nooit moet doodchecken. Wij vragen dus niets maar spoeden ons dankbaar naar de aankomsthal. De trip naar Nederland zal probleemloos verlopen, inclusief uitstapjes naar vrienden in Duitsland en België.

Vier weken later, terug naar Thailand vraag ik zekerheidshalve aan de dienstdoende paspoortman op Schiphol of alles in orde is. Weer die snelle blik op het scherm. ‘Prima hoor’, zegt hij. Goede reis’ en geeft de paspoorten terug.

Big deal

Nou, zult u zeggen, big deal! Jazeker, dat is het. Zoekt u op internet of op dit blog maar eens onder vreemdelingenpolitie en toeristenvisum. Dan is het langdurig genieten geblazen van jammerklachten van buitenlandse bezoekers of hun partners over deze ogenschijnlijk niets voorstellende verplichting.

Ook mijn echtgenote herinnert zich nog levendig haar eerste bezoek met verplicht uitstapje naar de toen nog in een bastion in Rotterdam-Zuid bivakkerende registratie-eenheid. Eerst de nodeloze zorgen over tijdsoverschrijding omdat onze aankomst net voor een weekeinde viel. Daarna een lange wachttijd in een rumoerige zaal.

Alle tijd om enigszins angstig rond te kijken naar het gevogelte van veelkleurige pluimage dat luid kwekkend ruziede met overspannen aandoende uniformen. Daar moet je bij mijn gezagseerbiedigende Thaitje niet mee aankomen. Die blijft het liefst zo ver mogelijk bij uniformen vandaan.

Genieten

De opluchting bij dit derde bezoek was dan ook groot. Onbekommerd vakantie genieten. Ik stelde me voor dat ze zich moet hebben gevoeld als de Roemeense eega van een Bulgaarse grensoverschrijder, EU-genoten voor wie een vakantie in Nederland geen enkele visumhorde oplevert.

Voor u verkeerde conclusies trekt uit deze vergelijking: er is een betere mogelijk. Wij voelden ons als een gewoon Nederlands gezin dat ‘s avonds aan tafel zegt: kom op, we gaan dit jaar met vakantie naar Thailand. Daarna is het een kwestie van retourtickets boeken, afreizen, stempeltje bij aankomst, klaar, genieten maar.

Blijft de vraag: waar hadden wij dit aan te danken. Daarover hebben wij langdurig gespeculeerd. Volgens mij werd ik aangezien voor een Oranjeklant die zijn liefde voor het koningshuis wilde delen met zijn ganse Thaise familie.
‘Schat, de ambassade heeft voor jullie de Oranje loper uitgelegd zodat we gezamenlijk de kroning van onze Willempie kunnen bijwonen’, betoogde ik. Er is namelijk een zgn. orange carpet-beleid dat uitverkorenen in de Thaise samenleving een supersoepele visumprocedure aanbiedt.

Het tegenargument van mijn partner concentreerde zich op het gegeven dat zij geen uitverkorenen kan zijn, maar al wel voor de derde keer aan mijn zijde Nederland dus Europa bezoekt. ‘We always played rules’, thinglishte ze en ik moet zeggen: dat is ook geen slechte verklaring voor het verrassende wegvallen van  bureaucratische obstakels op onze vakantiereis.

Online Rutte, snel!

Trend

Ik begeef me nu op glad ijs, maar ik durf met enige schroom de toekomstvoorspeller uit te hangen. Wat wij meemaakten was geen incident, hier werd een trend gezet. Ook u, reislustige Thai met Nederlandse partner, zult straks ongediscrimineerd en zorgeloos van een ‘kort verblijf niet langer dan negentig dagen’ in Nederland en Europese omstreken kunnen genieten.

Bewijzen? Heeft u meneer Rutte niet zelf horen zeggen dat de overheid veel meer dan nu gebeurt zaken online moet gaan regelen? De Nederlandse staatscomputers, gelinkt met de Europese, puilen uit van data die fysieke controle van burgers en hun relaties een kostbare en dus overbodige exercitie maken.  Men weet bij de IND meer van u en uw partner dan u voor mogelijk houdt.

Verhoor

Nog meer bewijs? Van de ambassade kreeg Thailandblog een inkijkje in de toekomstige visumprocedure. Nu moet alleen het maken van een afspraak voor het verplichte bezoek van de visumbeluste aan de ambassade online worden geregeld. Maar opmerkzame bloglezers weten dat het consulaire werk goeddeels wordt uitbesteed aan een speciaal Nederlands visa-kantoor in Kuala Lumpur.

Waarom kan de visumprocedure ook voor de buitenlandse aanvragers niet totaal online worden geregeld, was de vraag. Dat zou immers een einde kunnen maken aan het totaal overbodige persoonlijke bezoek met persoonlijk ‘verhoor’ van visumaanvragers op de consulaire afdeling van de ambassade in Bangkok.

Leest u zorgvuldig mee met de vraag aan Jitze Bosma, chef van de consulaire afdeling:  Acht de ambassade het opportuun en/of wenselijk om Thaise burgers aan wie in het recente verleden meermalen een Schengenvisum voor kort verblijf is toegekend de mogelijkheid te geven hun visumaanvraag geheel online en/of met postale toesturing van documenten/foto’s af te wikkelen?

Antwoord Bosma: Ja, dit is wenselijk. Het ministerie van Buitenlandse Zaken is op dit moment bezig om te bekijken op welke manier bepaalde groepen uitgebreider/beter gefaciliteerd kunnen gaan worden. Hierbij wordt ook gedacht aan het verbeteren en implementeren van e-dienstverlening.

Goed nieuws

Thaise Toeristische Trendsetters?

Kijk, dat kan voor Nederlanders met Thaise partner goed nieuws betekenen. Misschien niet meteen bij de eerste visum-aanvraag, maar daarna kan het een cyberfluitje van een cent worden. De partner regelt de zaken vanachter de computer, waar hij of zij zich ook in Thailand bevindt. Geen soms dagenlang gereis naar Bangkok meer, weg met het ‘verhoor’.

Deze uitleg stoelt ook op bestudering van de door Bosma desgevraagd verstrekte cijfers. De laatste jaren is ongeveer drie procent van de visumaanvragen afgewezen. Volgens hem zal dat ook dit jaar het geval zijn. Vorig jaar waren er 11.000 visumaanvragen, wat betekent dat rond de 330 visumbelusten de Nederlandse kous op de Thaise kop kregen.

Uit eerder op dit blog verschenen informatie kan worden geconcludeerd dat de bulk van de afwijzingen is gebaseerd op onvolledige, foutieve of verdachte informatie verstrekt op het door de aanvrager ingediende formulier. Met andere woorden en zonder de desbetreffende medewerksters tekort te willen doen: de persoonlijke ondervraging legt maar een beperkt gewicht in de visumschaal.

Joepie

Natuurlijk, het is nog veel te vroeg om Joepie te roepen. Bovendien moet worden afgewacht hoe het beleid in de toekomst gaat worden aangepast en wie er, zoals dat zo mooi heet, beter worden gefaciliteerd.

Maar voor mij is de trend gezet. Geduld, het moment gaat aanbreken dat u met Thaise partner uw vakantie net zo inricht als uw landgenoot met Nederlandse partner: schat, we gaan met vakantie. Ja, fijn, naar Nederland. Even computeren voor tickets en visum.

Ik kan het niet nalaten nog verder te toekomstdromen. Misschien levert deze trend ervaringen op die het Nederlandse immigratiebeleid veel specifieker, gerichter maken. Niet langer dat irritante alles en iedereen over één kam scheren, maar doeltreffend optreden waar de echte problemen liggen.

Want wees eens eerlijk, bent u ook doodziek van het ‘argument’ dat de goeden nu eenmaal onder de kwaden moeten lijden? Ik wel.