Taaie kost: Een ongenode vernielzuchtige gast

Wilde Amandel (Archieffoto)

Een heerlijke zaterdagmorgen. Zonnetje net aan de hemel, koel briesje. Schrijver dezes zit de koning te rijk in zijn tuin te spinnen bij een geurende espresso en een koel glas water.

Plotseling een helse geluidsorgie van grommende dieselmotor, piepend metaal en luide knallen. Ik kijk achterom over de lage tuinmuur en de onheilspellende rustververstoorder komt groot in beeld: een forse geelkleurige graafmachine. Het gevaarte maakt korte metten met het groene paradijs achter ons huis.

Ik ben verbijsterd. En ik niet alleen. Andere bewoners van ons buurtje en nederzettingen op enige afstand komen snel een kijkje nemen, de gezichten op stand vraagteken.

Verrassing

De komst van de ‘Cat’ is namelijk door geen enkele overheidsinstantie of particulier bedrijf aangekondigd. Informatie over het waarom van deze operatie is er evenmin. Terwijl de onder een CAT-petje schuilgaande machinist onverstoorbaar doorgaat met zijn vernietigende werk, wordt er door de belangstellenden druk gepraat. Er komt een weg, zegt iemand. Nee, ze gaan van dat stroompje daar een kanaal maken, een ander. Er komt een heel groot nieuwbouw-project, weet een derde.

Misschien het begin van een landingsbaan, opper ik. Niemand neemt dat onvoorstelbare natuurlijk serieus, ook al is de groene oase achter ons huis ooit door de koninklijke domeinen aan het ministerie van Defensie geschonken en komen er geregeld legerhelicopters over.

Passiviteit

Al snel is het duidelijk dat mijn lawaai-producerende nachtmerrie-scenario het beoogde doel, praten omzetten in actie, niet zal bereiken. Men legt zich met fatalistische passiviteit bij de nieuwe realiteit neer. ,,We zien wel wat er komt, misschien is het wel iets goeds”, zegt een buurvrouw. Buurtgenoot Yo, een aardige gepensioneerde politieagent, vraagt niettemin hoe zoiets in mijn land wordt aangepakt.

Ik schilder mijn vertalende echtgenote het beeld van burgerprotest: een machinist die uit zijn cabine wordt getrokken, mensen die zich gillend aan bomen vastketenen en de echt gekken die de graafmachine in brand zetten of op andere manier voorgoed buiten bedrijf stellen. Maar we kunnen natuurlijk ook eerst proberen om te achterhalen wie verantwoordelijk is voor dit project en wat er nog gaat gebeuren, stel ik voor.

De gekortwiekte amandelboom

Tranen

De fysieke actie-methoden komen uiteraard niet aan bod, er wordt besloten iemand op de Pujai Baan, de deelraadsvoorzitter, af te sturen. Na een uurtje komt de boodschapper nee-schuddend terug. ,,Hij weet van niks, maandag gaat hij bij het gemeentehuis navragen.”

Intussen heeft de graafmachine onze schaduwrijke trots, een dik twaalf meter hoge, tweestammige wilde amandelboom met een wel tien meter brede prachtige kruin vakkundig gehalveerd. Mijn geliefde schieten de tranen in de ogen, ik voel bij elke knal van afbrekend hout een pijnscheutje.

De graafmachine verdwijnt en zal in de week erna niet terugkeren. Achter ons huis is de natuurlijke bescherming tegen ongewenste gasten veranderd in een troosteloos maanlandschap. Het enige teken van hoop is dat de tweede stam van de wilde amandel om onnaspeurbare redenen is blijven staan.

Vergeten

Een paar dagen later weet de Pujai Baan te melden dat het project beoogt de afwatering vanaf de brede verkeersader Sukhumvit (800 meter van ons huis) naar het achterland richting zee te verbreden en van cementen walkanten te voorzien. Dat moet een einde maken aan het bij hevige regen onder water lopen van Sukhumvit en zijstraten.

De oorzaak daarvan is de bouw van een Moo Baan tussen ons huis en de Sukhumvit. Men zou driftig bouwend aan deze eenheidsworst-enclave zijn ‘vergeten’ de afwatering goed te regelen en de bestaande werd om zeep geholpen.

Verspilling

De ergernis over deze gang van zaken wordt er niet minder op bij de wetenschap dat onze  gemutileerde Terminalia Catappa, ofwel Indian Almond, ofwel Wilde Amandel, ligt weg te rotten. En vergis u niet, deze uit ZO-Azië stammende boom is geld waard, wordt in Azië, Afrika en Latijns-Amerika geplant om zijn krachtige maar makkelijk bewerkbare hout. Van vruchten tot blaadjes, van schors tot wortel, alles van deze boom kan worden gebruikt. Ter illustratie: zakjes gedroogde bladeren worden door aquariumbezitters gebruikt om het water te reinigen en kosten via Ebay al gauw vijf dollar. Wie het naadje van deze boom wil weten en onze treurnis begrijpen: www.worldagroforestrycentre.org

Ik weet het, ik bericht over heel kleinschalig milieuleed. Maar als ik de rampverhalen lees over natuurvernietiging in Thailand en de gevolgen ervan, het gebrek aan milieu-bewustzijn en educatie, dan kijk ik sinds die ongenode gast op een vredige zaterdag even naar m’n ‘achtertuin’ en zie waar het om gaat.