Onlangs reed ik nietsvermoedend naar mân favoriete marktje in de omgeving van Sattahip. Er was een opstootje gaande. Nou ja, opstootje. Een bromfietser was aangehouden door een groepje militairen. De aanvoerder ervan, een sergeant of zo, schold de man met overslaande stem de huid vol. Een twintigtal omstanders luisterde zwijgend mee.
Nieuwsgierig ikje kwam aan de weet dat de bestuurder door een kleine verkeersovertreding het misnoegen van in ieder geval de leidinggevende militair had gewekt. Het aangehouden slachtoffer onderging zittend op zijn brommer de openbare berechting met deemoedig gebogen hoofd. Zijn lichaamstaal schreeuwde daarentegen uit: houd je kop, ik wil hier weg.
Twee andere dingen vielen me op. Ten eerste dat de schreeuwlelijk zijn corrigerende missie staakte kort nadat een buitenlander zich bij het Thaise gehoor had gevoegd. En ik realiseerde me dat ik in vijf jaar Sattahip, zeg maar het Den Helder van Thailand, nimmer een dergelijk opstootje had meegemaakt.
Natuurlijk, deze rariteit kan een toevallig incident zijn. Ik heb echter de neiging het toe te schrijven aan sinds coupdag 22 mei fors toegenomen publiekelijk vertoon van zelfvertrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel in de militaire gelederen. Mijn door jeugdtraumaâs gevoede anti-autoritaire inslag speelt vermoedelijk ook een rol.
Hoe het ook zij, (verkeers)politie ontbreekt sinds jaar en dag in het straatbeeld van Sattahip en omstreken. De militairen regelen hun zaakjes zelf. Ze hebben niets op met lager op de maatschappelijke ladder geplaatste ordebewakers. Met groot succes want bijvoorbeeld het percentage helmlozen op tweewielige motorvoertuigen ligt hier zichtbaar hoger dan in nabijgelegen Pattaya, waar tot voor kort de politie veel mankracht vrijmaakte voor de lucratieve jacht op helmlozen.
Dus misschien maakt deze ene luidruchtige zwaluw geen zomer. Dat zou jammer zijn. Tijdens de spitsuren regelen militairen het verkeer bij toegangswegen naar kazernes en andere militaire installaties. Ik wacht al jaren op het moment dat zij die activiteit meer in dienst van het algemeen belang stellen.
Het wemelt in mijn woonomgeving namelijk van drukke kruisingen en gevaarlijke U-turns. Het recht van de sterkste en/of snelste bepaalt daar de voorrang. Bij verkeerslichten is het rode geen bevel maar hooguit een optie, een uitnodiging tot stoppen.
Voor bulderbakken op kistjes en met pet moet dit een geweldige uitdaging zijn tot het scheppen van enige Ordnung.
Hans Geleijnse
Hansâ vorige column HiFi-monnik stond op 23 augustus op Thailandblog. In het nieuwe boek van stg Thailandblog Charity staat een prikkelende inleiding van Hans op het bonusdeel âMijn favoriete plekje in Thailandâ, waarvoor 25 lezers van Thailandblog een bijdrage hebben ingeleverd.
Image may be NSFW.
Clik here to view.
Ingezonden mededeling
âExotisch, bizar en raadselachtig Thailandâ: zo heet het boek dat stg Thailandblog Charity dit jaar maakt. 43 bloggers schreven speciaal voor het boek een verhaal over het land van Glimlach. De opbrengst gaat naar een nader te bepalen goed doel ten bate van kinderen en vluchtelingen. Het boek verschijnt in september. (Foto Carla de Goede)