Taaie Kost: Miss Koel

Daar lig je dan, het voetbalgeluk afdwingende oranje petje op het hoofd, in het Bangkok Pattaya Hospital. Onmiddellijk opnemen, had de grijsharige orthopeed geadviseerd na een blik op zijn mega-pijnen in linkerarm, -hand en benen worstelende patiënt. De stuk jongere reumatologe, praktiserend in mini-rok en op stiletto hakken, was het er roerend mee eens.

Are you insured, vroeg hij voor de zekerheid nog. Ja hoor, zei ik en dacht, laat de kassa maar rinkelen. M’n linkerarm werd ingepakt in een gipsverband, m’n rechterhand versierd met een infuusnaald met injectieopening, stevig bevestigd met een enorme pleister.

Na twee dagen pijnstillende medicatie en bloedonderzoeken begon ik me wat onbehaaglijk te voelen. Ik had niet alleen het gevoel maar snoof ook het aroma van een dakloze zwerver. Gewassen werd ik echter niet. Ik schreef dat toe aan het grote aantal Nightingales dat gewapend met kapje over mond en neus slachtofferhulp verleende.

Shower me please

Uiteindelijk besloot ik tot eigen initiatief, wat zoals u wellicht uit eigen ervaring weet, niet geweldig populair is in een ziekenhuis. Ik sprong uit bed, drukte op het rode knopje en jawel, al na vijf minuten verscheen de dienstdoende verzorgster. Een schoonheid die me met koele blik opnam. ‘What can I do for you’, vroeg ze.

Ik onderdrukte een heel gamma ondeugende antwoorden, stak illustratief m’n ingepakte grijpgereedschap armen in haar richting en zei: ‘Shower me please.’ Zusterlief maakte nog net geen sprongetje achteruit. Haar misprijzende blik liet echter geen ruimte voor twijfel over wat in haar hoofd omging: ‘Cannot’ zei ze beslist.

‘I cannot too’, begon ik uit te leggen, maar ver kwam ik niet. ‘Cannot’, onderbrak ze, met haar volumeknop een tandje hoger. Schaamtecultuur of niet, dit ziekenhuis draagt ‘international’ uit, wat straks ook zal blijken bij het onderdeel verpleegkosten op de rekening, overdacht ik mijn volgende move.

‘Overal ter wereld worden patiënten die dat zelf niet kunnen door verplegend personeel gewassen. Moet ik soms wachten tot ik de kamer uitwalm?’, zei ik op net niet geïrriteerde toon, maar wel met zoveel mogelijk autoriteit in de stem.

Ik meende een aarzeling te bespeuren, maar miss Koel sloeg die illusie meteen aan flarden. Met een derde ‘cannot’ draaide ze zich om en verliet subiet de kamer. Ik was verbijsterd. Even later kwam een verpleegster binnen om opnieuw bloed af te tappen. Een mollige moeke, met vriendelijk gezicht. Ik keek haar smekend aan: Ik wil graag douchen, kunt u me helpen? Maar natuurlijk, zei ze, verpakte m’n handen en arm in een fikse hoeveelheid plastic en trok m’n pyjama uit.

Wasbeurt in de teil bij moeders

Het was heerlijk. Ze wreef en poetste dat het een lieve lust was. Na tien minuten voelde ik me net als vroeger na de wekelijkse wasbeurt in de teil bij moeders: zeepgeur in de neus, helemaal fris en fruitig. De natte piekhaartjes op het jongenskopje fantaseerde ik erbij.

Ik bedankte m’n weldoenster uitvoerig. ‘You’re welcome’, zei ze lachend en verliet de kamer. Op dat moment kwam miss Koel binnen met een assortiment pillen. ‘She showered me’, zei ik triomfantelijk, wijzend op haar vertrekkende collega. ‘Not my job’, was haar kort en krachtige commentaar. Het is tussen ons niet echt goed gekomen.

Ik zeg maar zo, ook in 2014 blijft Pattaya tal van verrassingen bieden.

Hans Geleijnse

Ingezonden mededeling

‘Exotisch, bizar en raadselachtig Thailand’: zo heet het boek dat stg Thailandblog Charity dit jaar maakt. 44 bloggers schreven speciaal voor het boek een verhaal over het land van Glimlach. De opbrengst gaat naar een tehuis voor weeskinderen en kinderen uit probleemgezinnen in Lom Sak (Phetchabun). Het boek verschijnt in september.